UNË JAM DHIMBJA E TIJ, AI ËSHTË ILAÇI IM

UNË JAM DHIMBJA E TIJ, AI ËSHTË ILAÇI IM

Në natën e fundit të jetës në këtë botë,

Kumboi një zë i kobshëm nga qielli gjer në tokë,

Një dremitje e jotja shumë gjëra na kumtoi,

Një ëndërr e hidhur shpirtrat na shqetësoi.

Pyeti motër Zejnebja, vëlla ç’ishte ky zë?

Ti ishe duke pushuar e gjumi të kishte kapluar,

Vëlla, a më thua se ç’mund të jetë kjo?

Imam Husejni me buzë në gaz e me lot në sy,

Ia shtrëngoi duart motrës, e mori në gji

Motër, e dashura ime, gjithmonë për mua je trazuar,

Njëmijë e një gjëma ke për t’i përjetuar

Këtë të tha gjyshi ynë, i dashuri Pejgamber,

Që kur erdhe në këtë botë, me vuajtje plot.

Ti e shijove dhembjen kur gjyshi na la

Ti e shijove hidhërimin e nënës Zehra

Ti e shikove kokën me gjak, të babait Murteza

Ti e mbështolle me qefin, trupin e Hasanit vëlla

Më kujtohet si sot i thotë motra, Husejnit vëlla

Të kam thënë, mos e ke dert o vëlla

Se Zejnebja është si një dragua,

Që të gjitha këto i ka përballuar.

Por dashuria dhe brenga për ty është mbi të gjitha, o vëlla

A më thuase çfarë ke ëndërruar në këtë natë të Qerbelasë?

Mos vallë ka lajme të mira që moti s’kam dëgjuar,

Një zë i madh nga qielli, ndihmë kërkonte si i bekuar:

“Më jepni ndihmë, o i Dashur i Allahut, o i Dashuri i Perëndisë,

Nga kjo jehonë e zërit u ngrita në këmbë befasi“

U trembëm o vëlla, zemra në kraharor rreh pa ia ndalë,

thanë dy motrat e dashura, Ummu Kulthumi dhe Zejnebja.

- Husejni pyet, edhe ju këtë zë e dëgjuat?

Po o vëlla, thanë motrat të dyja me një zë,

Atëherë mua s’më mbetet pa ju kumtuar

-Në ëndërr më erdhi gjyshi ynë Mustafa, dhe kështu më tha:

“O drita ime Husejn, të gjithë engjëjt e lartë, të gjithë shpirtrat e profetëve,

të gjithë shpirtat e shehidëve, nëna jote Fatimeja, babai yt Veliullah,

Po e presin shpirtin tënd, të pastër, o nipi im, i biri i Zehras.

Ne presim, presim e të mirëpresim, ti do të vish nesër tek ne,

Me këtë ardhjen tënde disa do të hidhërohen, por ne këtu do të gëzohemi”

O i Dashuri i Allahut, o babai i Zehras,

Më sqaro pashë Allahun, si ke mundur që këtë lajm të dhimbshëm,

t’ia kumtosh nipit tënd, o Mustafa?

Ti moj krijesë e brishtë, mos u brengos e mos u mallëngje,

Se Husejni dhe njerëzit e ngritur kështu nuk mendojnë

Ata shohin me sytë e zemrës, e zemrat e tyre larg vrojtojnë

Ata flasin me gjuhën e shpirtit

E fjalët e shpirtit shumë shpirtra rehatojnë,

Prandaj lajmi i keq, nuk është lajm, por sihariq,

Për njerëzit si Imam Husejni që këtë botë e kanë një hiç

Vazhdoi Imam Husejni ëndrrën t’ia kumtojë,

Motrës së dashur Zejnebes, që rrugën e tij do ta vazhdojë,

“Prapa shpinës së Profetit, pash një engjëll hyjnor,

Me kupë qelqi në dorë, të vulosur në një anë,

Atëherë unë e pyeta, ”o gjyshi im Pejgamber,

Që kërkon me kupë të zbrazur, ç’pret ky engjëll i ndjerë?

Ai pret çastin tënd, që gjakun tënd ta tuboj,

Me këtë kupë qelqi Allahut t’ia dërgojë,

Gjaku yt do të jetë dëshmi në Dunja e Ahiret,

Gjaku yt do të ringjallë Islamin, fenë e vërtetë“

Imam Husejni tregonte, e Zejnebja gjëmonte

O vëlla mos ma thuaj, mjaft vuajtje kam përjetuar

Unë nuk mundem të përballoj më, zemrën po ma përvëlon

Më është tronditur zemra, nga vuajtjet e kësaj dunjasë

Shpirti më është helmuar për familjen e Mustafasë

A nuk ishte mjaft për mua, o Allah i Lartësuar,

Që e pashë trupine gjyshit tim, me dhëmbë të helmuar,

A nuk ishte mjaft që nënën e mjekoja,

Trupin e saj të gjakosur, në Ahiret ta përcolla,

A nuk ishte mjaft kur e pashë gjakun në kokën e babait,

Dhe sexhaden e gjakosur në mihrabin eXhumasë,

A nuk ishte mjaft për mua, vëlla Hasanin kur e pashë,

Që me lot mbi fytyrë të vdekur,në buzë helmin ia lashë.

Ia pashë e ia lashë, asgjë s’kishe çfarë t’i bësh

A nuk ishte mjaft vëlla Muhsinin, që ta dhashë

Dhe tani dëshiron të më marrë Husejnin e gjithë dunjasë?

Jo, o Zot jo, se mjaft zemra më është copëtuar,

Nuk e lë vëlla Husejnin një hap të shkojë askund pa mua

U mblodhën gra, fëmijë, burra, familje e shoqëri

Në natën e fundit, të ngrohtë në qetësi

Të gjithë gratë, fëmijët, motra e vëllazëri

I përqafoi Imam Husejni me mall e dashuri

Me lot gjaku që pikonin nga zemra e copëtuar

Unë po ndahem nga ju, por skam për t’ju harruar

******Jeni viktima në vend të huaj, askush nuk ka mëshirë

Unë po ndahem nga ju, por jo përgjithmonë

Do të takohemi në Xhennet, të gjithë do të jemi një

Por e kam një brengë që zemrën ma shkrumbon

Do të jeni në duart e këtyre gjakpirësve muavijan

Por e keni motrën Zejnebe, që ju do e ju mbron

Prandaj kjo pak shpirtin, mua ma qetëson”

Zejnebes dhe motrave të tjera, gjoksi iu kishte shtrënguar

E rrihnin atë dhimbjet e frymëmarrjes së shpeshtuar

“O kandil i shtëpisë së Profetit

Ti  na le të mallëngjejmë

Zemrat tona janë brymosur

Me gjak e me dhimbje  plot

Husejn vëlla, Husejn vëlla

O zotriu i Qerbelasë  

Mos ke dert për ne në dunja

Se  kemi motrën Zejnebe

Trimëreshën e Qerbelasë

Aq shumë vaje e rënkime, toka e qielli i dëgjonte,

Aq shumë ah-uh, nga zemrat e tyre, qielli, toka mezi duronte

Nga gjëmat e shteruara, nga zemrat e copëtuara

Lindi dielli i Qerbelasë, ditën e dhjetë të Ashurasë

Së bashku me shokët tij namazin përfundoi

I lajmëroi të gjithë se lufta filloi

Nga ana tjetër armike, buçisnin daullet me brohoritje

E të dashurit e Imam Husejnit rrinin të gatshëm pa pikë frike

Të dëshmonin për Islamin, me jetë e me Kur’an

Përuleshin para këmbëve të tij, jemi gati Ja Imam

Dilnin para ushtrisë armike me bindje dhe trimëri

Luftonin deri në frymën e fundit, me gëzim e krenari

Erdhi radha e Imamit, shehidit të Qerbelasë

Me qëndrim stoik të bukur si të Mustafasë

Vendosi mbi kokëne tij, sarëkun e zi

Që e kishte dhuratë, kujtim nga gjyshi i tij

Në shpatullat e gjera vendosi hirkën profetike

Që ia kishte dhuruar gjyshi me salavate të përshpirtshme

Allahumme sali ala Muhammed, ve ala ahli Muhammed

Doli ballë përballë armiqve mizorë jezidij

Aspak nuk iu tremb syri, i këshilloi si njeri:

“Unë jam biri i Aliut , nga fisi Hashimij

Mua më mjafton ky emër që është nder dhe fisnikëri

Në shtëpinë tonë të shenjtë, të quajtur Ehli Bejt

Tek ne është vend i dritës, i kujtimit Muhammed

Libri i Zotit të Vërtetë tek ne gjendet pa u prekur

Gjyshi im, i Dërguari i Zotit, mbi të gjithë pejgamberët

Kandil i Zotit ne jemi, në këtë botë ne ndriçojmë

Zemrat i gjallërojmë, Islamin e lartësojmë

Fatimja është nëna ime, më e mira femër në botë

Aliu është babai im, që ju e kishit shok”

U nis Husejni në dyluftim, në fushën e Qerbelasë

Me shokët e tij së bashku, me Ali Abbas

Tani erdhi radha e Imamit që të dalë në mejdan

Para ushtrisë së Jezidit, rrinte si kapiten

Kishin kulturë dhe urtësi fëmijët e Imam Aliut

I kishte mësuar babai, shpata menjëherë s’duhet ngritur

Prandaj Imam Husejni iu drejtua me këto fjalë

Nuk e donte gjakun e tyre, të shitur me para

“O populli i Kufes, o ushtri e Jezidit, do t’ju kumtoj një lajm të ri

Do të vijë një ditë kur para Zotit me ju do të rri

Unë do të kërkoj të drejtën time, gjakun që ma keni derdhur

Atëherë ju do të dridheni, para të dashurit Pejgamber

O popull i paturp, ky sarëk që kam në kokë

Kjo shpatë e ngjeshur në belin tim

Kjo hërkë që kam në krah

Këtij kali që i kam hipur

Janë të gjyshit tim që ai m’i ka bërë kujtim

Unë jam trashëgimtar i dijes profetike

Jam dritë e syve, për nënën time Fatime

Kurrë në jetën time s’ka dalë ndonjë rrenë nga goja ime

Kurrë në jetën time s’kam mohuar fenë time

Unë jam biri i Murtezait që ishte dhëndëri Mustafait

Për të cilin Pejgamberi shumë gjëra na ka thënë

“Men kuntu mevla fe hadha Alijun mevla”

Kush më njeh mua për të parë, Aliu është i pari i tij

Unë jam qytet i dijes, Aliu është porta e tij

Këto fjalë i thoshte Pejgamberi, edhe unë po jua them

“Husejn minni ve enne minel Husejn”

Husejni është nga unë, e unë jam nga ai

Unë jam gjak Muhammedi, ai është gjaku im

Unë jam nip profeti, ai është gjyshi im

Unë jam zemra e tij, ai është jeta ime

Unë jam feja islame, ai është Kur’ani im

Unë jam prijës në Xhennet, ai është Xhenneti im

Unë jam dhimbja e tij, ai është ilaçi im

O ju popull i Kufes, jezidij e muavijë

Si na dolët aq të pabesë?

A s’më thoni ç’ju kam bërë?

A mos vallë ju kam tradhtuar, apo ndoshta mashtruar

Gjakun s’jua kam derdhur, mallin nuk jua kam prekur, nderin kurrsesi

Pse atëherë dëshironi shpirtin tim, o njerëzi?

Unë para se të vija në këtë vend të Qerbelasë

Isha në xhami te varri i Muhammed Mustafasë

Kur u nisa në mërgim, përreth Qabes kërkova shpëtim

Në vendlindje nuk më latë të jetoj në qetësi

E lashë shtëpinë dhe çatinë pa zot shtëpie e pa dry

O ju popull i pabesë, më thirrët dhe më ftuat

Me dhjetëra letra besnikërie, mirëseardhje më ofruat

Unë iu përgjigja ftesës suaj, e lashë shtëpinë e bagëtinë

Në mes të natës dola në arrati

Me familje e fëmijë, vëllezër e shoqëri

E lashë bukën e papjekur, shtratin e ngrohtë në vetmi

M’i latë fëmijët pa kujtime, pa ushqim e ledhatim

E tani m’i trishtoni me britma, gjak e masakrim

A keni besë muslimani apo besë tradhtari

Musafirin mos ta mbroni, e hakun t’ia cungoni

Të m’i leni fëmijët jetimë para syve të mi

Tëm’i leni gratë e veja në skamje e mjerim

A keni shpirt në vete, o ju muslimanë

Ti që ke gjak Muaviu, gjak Ebu Sufjan

E gjithë ushtria armike, kishin vesh  por ishin të shurdhër

Kishin zemra por i kishin vulosur me besën jezidite

Omer Sadi komandat kriminel, i tha Imam Husejnit

“Leri këto tregime e llafe për të tjera herë

Dy gjëra i ke në dispozicion

Të pranosh Jezidin si halife ose vdekja të takon”

Iu drejtua Imam Husejni: ne jemi të denjë për këtë që besojmë

Ndërsa ti dhe pasuesit e tu jezidij

Me fenë islame jeni duke bërë gërdi

Ju them, nëse feja Islame ka ardhur deri në këtë gjendje

Atëherë unë këtij Islami i them lamtumirë

Ne dimë të vdesim para se të vdesim

Na ka mësuar jeta e cila na takon

Njerëzit si ne nuk vdesin, por gjithmonë jetojnë

Prandaj ranë dëshmorë në fushën e Qerbelasë

Trimat që i priste shpirti i Mustafasë

Kishin të gjithë një ideal, një gjallëri në shpirt

Se rruga e Ehlul Bejtit është i vetmi shpëtim

Që ta mbrosh Islamin, Kur’anin fisnik

Ishte urdhër i Allahut atëherë dhe çdo ditë

Kësaj ngjarje të Qerbelasë shumë vlera i janë kushtuar

Elegji e fjalë trimërie, janë thurur e krijuar

Çdo ditë është Ashura, çdo vend është Qerbela

Çdo ditë është Ashura, çdo vend është Qerbela

Çdo ditë  është Ashura, çdo vend është Qerbela