QERBELASË
Ah e mjera unë Fatimja,
si nuk mund të ju tregojë,
Për hidhërimin që
kam në zemër, për Husejnin unë vajtojë.
O ju njerëz sa ju
kam dashur, unë dhe babai im Pejgamber
Sa shpejt na
harruat dhe devijuat, e fëmijët e tan na masakruat.
Pasha Zotin,
pasha të vërtetën, pasha ty që e njeh Ehli Bejtin,
Ç’mund të ndien
për Qerbelanë, përveç lotit, mallit e dhimbjes për ta.
Çdo horë i pafytyrë
juve ju ka lënduar, barkun e Fatimes në brendi e helmuan.
Ia prenë
gjymtyrët Imamëve të Islamit, ia prenë kokën e Husejn alejhiselamit.
Ah Zejnebe motër,
thoshte Imam Husejni, e lëshuam vatrën dhe varrin e Pejgamberit.
Këtë natë kur
dolëm nga qyteti Medines, u dridh toka përreth varrit të Fatimes.
Atë natë edhe
hëna deshi të pëlciste, nga dhimbjet që ndjeu për birin e Murtezas,
Atë natë edhe
toka deshi të gëlltiste, mushrikët e mallkuar pjellën e Hindas.
Tërë natën ecën e
pastaj u afruan, te shtëpia e Allahut
mallin e larguan,
Se babi i Hasanit Ali Murteza, nga brendia e Qabes
kishte ardhur në këtë dynja.
Vajtonte Qabeja si
fëmijë i dëshpëruar, për trishtimin që ndjen për trimat e uruar.
Që për hatër të
Muhamedit dhe për hir të Mekes, ja mësyn migrimit për në rrugën e Kufes.
Rruga e gjatë për
në fushën e Qerbelasë, me zallin e nxehtë që piqte këmbët e Sukejnës
Vapa e madhe shkrumboi
buzët e njoma, vajtonin dhe melaqet përmbi kokat tona.
Fjalët e
Imam Husejnit jepnin gjallëri, mezi
pritnin njerëzit të takohen në ty o Perendi.
Andaj ia mësyn
rrugës së migrimit, ta ruajnë Islamin, të pastër nga burimi.
Jezidët e munduan,
pa mëshirë e pa rahmet, për një pik uji e dogjën foshnjën
krejt
E në vend të ujit
gjaku i Abdullahut u drejtua nga qielli Arshi i Allahut.
Lumi Eufrat ofshan i tërbuar, për buzët e shenjta e të
shkrumbuara,
Që s’mundi t’ia ofrojë një gllënjkë për të pir, e kështu
ti njomi trupat e dëlirë.
Sukejna e durueshme baba Husejnit
nuk ju ankua, se goja fyti nga etja ishin zaptuar,
Por ngadalë
xhaxha Abasit ajo iu drejtua, dua ujë, dua
ujë, pëshpëriti duke gjëmuar.
Ali Abasit trim i
rrallë më nuk iu durua, ja mësyu Eufratit
ujë për të grumbulluar,
Sa iu afrua ujit ,
deshi ta shijoj, kur ju kujtua Sukejna
ujin e largoj.
Kur ju kujtua
Sukejna me buz të shkrumbuara, ai mbushi
ujin me vrull vrapoi.
Mbesës së vogël
ujin që t’ia dhurojë, por shtiza nga
harku shpejt e qëlloi .
Kur e pa Sukejna xhaxha Ali Abasin, filloi të qaj e për toke u përplas ..
Oh nuk dua ujë ,
tani zeher mu bëftë, e humba xhaxhain ,
o gjyshi im Mustafa.
Oj fushë
e Qerbelasë që po më dhimbesh fort, Jezidët e lig që po të shkelmojnë kot.
Unë Husejni të dhurojë
gjakun tim të njom, që mbjellë urtësi
për brezat e ri.
Autore : Ikballe
Berisha Huduti
