Zejnebja zbukurim i babait

 

ZEJNEBJA ZBUKURIMI I BABAIT  DHE  ZEMËR E GJITHË DUNJAS. 

Zejnebja ishte vajza e Imam Aliut dhe  Fatime Zehras –paqa qoftë mbi ta. Pesë vite  pas migrimit të Muhamedit s.a.a nga Mekja në Medine , Fatimes i lindi kjo vajzë e vogël.  Kur babai i saj,  Imam Aliu (pqmt) pa vajzën e tij për të parën herë,  Imam Huseini  i cili atëherë ishte 3 vjeç, ishte me të dhe tha me kënaqësi, "O baba, Allahu ma ka falë një motër." Kur Imam Aliu (pqmt) dëgjoi këto fjalë sytë iu mbushën lot, dhe pastaj Imam Huseini e pyeti –“pse po qanë”, ai iu përgjigj se kur të rritesh do ta kupton. Fatime Zehra (pqmt) dhe Imam Aliu (pqmt) nuk e emërtuan vajzën e tyre,  gjersa nuk u kthye Pejgamberi s.a.a. nga një  udhëtim  ngase kishin dëshirë që vajza e tyre të ketë një emër domethënës.

Pejgamberi s.a.a.  e quajti atë  "Zejneb" duke shpjeguar se ky emër është kombinim i dy fjalëve “Zayn” dhe “ab” që do të thotë  “stolia e babait”,  me fjalë të tjera ajo ishte si një shëmbëlltyrë prototip e karakterit të Imam Aliut (pqmt).  Pejgamberi s.a.a. thoshte: “Një ditë Fatimja –paqa qoftë mbi të, Pejgamberit s.a.a. ia përmendi masën dhe forcën e dashurisë së bijës së saj për Imam Huseinin  (pqmt). Ai mori frymë thellë dhe tha me sy të përlotur:  "Bija ime e dashur. Ky fëmijë i imi, Zejnebja, do të konfrontohet me njëmijë e një gjëma dhe do të përballet me vështirësi serioze në Qerbela."

Emri Zejneb, ka një domethënie në kuptimin imanent  misterioz,  ai është  “diell” që shndritë në historinë e fesë Islame. Ajo që ne e dimë për jetën dhe karakterin e saj nuk janë kurrë të mjaftueshme dhe do të duhej ende të mësojmë për te.  

Lindja e Hz. Zejnebes fillon me zbritjen e melekut Xhebrail  a.s., me emrin e saj dhe me lajmin e pikëlluar që ajo do të përjetoj dhimbje dhe tortura të mëdha në jetën e saj, kjo që themi përshkon me ajetin Kuranor se “ Pejgmberi edhe kur ka folur, ai ka folur vetëm nga frymëzimi i Vahjit- shpalljes ( Il-la vahju juha) . Realisht, Zejnebja  edhe para tragjedisë së Qerbalasë, u përballua me shumë dhimbje e mundime në jetë. Ajo përjetoi humbjen e gjyshit të saj Muhamedit s.a.a, menjëherë pas një kohe të shkurtër  pas gjyshit,  i vdesë edhe nëna e hz.Fatime Zehra (pqmt), ritet jetime, ajo shijon edhe një dhimbje me vdekjen tragjike të babait të saj kur e sheh me plagë në kokë  babin e saj të dashur  Imam Aliun (pqmt). Zejenbja përjetoi shumë kur ia pa trupin e gjelbërt nga helmi të vëllait të saj Imam Hasanit a.s.  që nga buzët e helmuara shkëlqenin nga nuri i Allahut. Mbi të gjitha dhimbjet,  gjëmat, rënkimet , plogështit copëtimet e zemrës që përjetoi në jetë, Zejnebja për fatë të keq është i vetmi peron në sipërfaqe të tokës që  përjetoi  kulmin e dhimbjes më të tmerrshme që askush në jetë prej atëherë e deri në ditë të Kiametit nuk do ta ndiej, sepse Zejnebja ishte dëshmitare e masakrës brutale të Qerbelasë,  ku vëllai  i saj i dashur Imam Husejni a.s.  dhe anëtarë të tjerë të familjes së bashku me shokët e tij besnik kishin dalë për të sakrifikuar jetët e tyre  vetëm e vetëm që ta ruajnë Islamin e Pastër , Kuranin Fisnik të cilin ne duke iu falënderuar gjakut të Shehidave të Qerbelasë, sot e kemi në dorë të besimtarëve të vërtet.

 Zonja Zejnebe  u burgos bashkë me gra dhe fëmijë të tjerë, u zë rob nga ushtrija e Jezidit dhe u lëshuan të marshojnë nëpër rrugë pa shamijët e tyre , prej Kufës deri në Damask duke qenë të lidhura me zinxhir e të prangosur si rob. Pas lirimit të tyre, pas kthimit në Medine, pas gjithë atyre trishtimeve që panë sytë e saj në Qerbela dhe pas Qerbelasë, Zonja Zejnebe  mbijetoi vetëm edhe pesë muaj  pas ngjarjes së Qerbelas. Këroi që të dërgojnë në  Damask të Sirisë, aty mbeti shehide duke përkujtuar maltretimet që i kishte përjetuar në rrugët e Damskut apo Shamit të asaj kohe Shehidët dhe heroinat e betejës së Qerbelasë.   

U varros  në Damask ku tani i pushon trupi i saj i rrethuar me muret e xhamisë madhështore  ku njerëzit shkojnë të e vizitojnë dhe të solidarizohen me dhimbjen e Imam Husejnit a.s. me dhimbjen e Zejnebes së madhe, të cilës populli sirian pos që ia bëri nderin e madh me ngritjen e xhamisë dhe  përkujdes ndaj varrit të saj, ata emëruan një lagje të tërë të Damaskut, me emrin “Lagjja e Zejnebes” apo në gjuhën arabe “Zejnebije.”

Është e habitshme vdekja,  nëse mund të themi, më mirë do të ishte të themi “ shehadeti” , pra dhënia e shehadetit e këtyre njerëzve të mëdhenj siç ishin nëna dhe bija . Fatime Zehra s.a.  tha : “të më varrosni natën, ngase ata që më kanë bërë në këtë gjendje  që të shkojë në varr me trup të gjakosur, nuk dua ti shohë në  funeralin tim, në  përcjelljen e xhenazes sime, as varrin të mos ma dinë, mos i lejoni të aktrojnë me lotët e tyre në fytyrë , kinse na kanë dashur.....” Shehadeti i hz. Fatimes ndodhi pesë  muaj pas vdekjes së babait të saj Pejgamber s.a.a.  Nëse bëjmë një analogji me shehadetin e nënës Fatime dhe bijës Zejnebe,  vdekjet ( shehadetet) e tyre janë shumë misterike dhe të ngjashme, sepse edhe Zejnebja ndërroi jetë pesë muaj pas vdekjes së vëllait të saj, andaj këto personalitete deshe s’deshe, s’mund të harrohen në histori ngase vetë ekzistenca e tyre sado e shkurtër që ishte në këtë botë kanë lënë vepra të mëdha shembullore për njerëzinë.

Hasreti Zejnebja pas gjithë atyre torturave pesë mujore që përjetoi në Qerbela dhe pas asaj, ajo mirëmbante qetësinë e vet shpirtërore me lutje të vazhdueshme dhe me përkujtimin e shkakut të sakrificave të tyre. Ajo nuk dëshiroi të varroset në Medine aty ku jetonte me gratë e veja, jetimët dhe familjen e saj, aty ku e kishte në fshehtësi varrin e nënës së saj, aty ku e kishte  në prani varrin e gjyshit të saj, Muhamedit s.a.a. Sa herë që shkonte në xhami për të kryer namazin,  në Medine  e kishte varrin e vëllait të saj Imam Hasanit (pqmt) në Xhenatul Bakije, përkundër të gjitha këtyre kujtimeve që kishte në vendlindje, ajo vendosi të shkojë tek qyteti ku Jezidi ende ishte i pangopur me gjakun e Ehlul Bejti a.s. Kësaj herë nuk do ta shqyrtojmë këtë segment të jetës së saj, por po ju pyes juve të dashur miq, athua pse Zejnebja shkoi në qytetin e fronit të  Jezidit dhe aty dha shpirt?

 Hazreti Zenebja  e luti burrin e saj që të shkojnë në Damask, në të njëjta rrugë ku i përjetoi shumë dhimbje për vëllain Imam Husejnin (pqmt) dhe shehidat e Qerbelas. Në fund dha shpirt  dhe jo më shumë se 5 muaj pas shhehadetit të të vëllait Imam Husejnit a.s. Nga e gjithë kjo mund të kuptojmë se njerëzit e mëdhenj si Fatimeja Zejnebja  kanë lënë mesazhe shumë vetëdijësuese me vdekjen e tyre, që këto mesazhe mund ti kuptojnë vetëm njerëzit që dinë të mendojnë dhe kanë zemra  dhe dashuri të pastër ndaj  të Vërtetës islame dhe Familjes së Pejgmaberit s.a.a.  

Fjalimet e saja elokuente dhe sjelljet e saja të çmueshme në Qerbela treguan se kjo Zonjë e nderuar  ishte në një rang të lartë që i ishte dorëzuar vullnetit të Allahut të Lartësuar, që ishte një ndër gjendjet më të pëlqyeshme të Allahut  dhe  pejgambereve (paqja qoftë mbi të gjithë ta).

Përgjatë torturave të saja,  hasreti Zejnebja  me guximin, trimërinë dhe hutbet e saja elokuente kishte një amanet të madh nga vëllai i saj Imam Husejni (pqmt) që të avokoj, përhap e njoftojë umetin mysliman  për të bëmat djallëzore të Ibn Ziyadit  në Kuffe  dhe Jezidit në Siri. Mbi të gjitha këto ngashërime,  brenga e saj kryesore ishte të përpiqej për të kënaqur Allahun.“Ajo duroi dhimbje fizike dhe torturë mentale me qëndrueshmëri dhe ishte një nxitëse e qëndrueshmërisë për të gjithë rreth saj. Forca e nënshtrimit të saj te aktvendimi i Allahut ishte hyjnore, po ashtu zija e saj shpuese njerëzore.

Zejneb bija Imam Aliut  a.s. më 682 Hixhri, në moshën 56  vjeçe duke lënë pas vete një histori të tërë që çdo vit me veprat dhe trimërinë e saj, vetëdijësohen me miliona njerëz  dhe hynë në shtegun e Ehli Bejtit a.s. Deshi Zoti e gjithë kjo të ndodhte  kështu që Familja e Pejgamberit paqja qoftë mbi të dhe familjen e tij,  ta ruaj me shpirt e me gjak fenë e pastë të Allahut të transmetuar nga gjyshi i tyre Muhamedi s.a.a.

Gratë si Zejnebja e Fatimja nuk vdesin, ato  janë gjallë por ne nuk i shohim, ato edhe dhimbjet i kanë parë të vogla në sytë e tyre në krahasim me atë se çka kanë parë me sytë e zemrës. Sytë e zemrës së madhe të Zejnebes kanë parë se me historinë e saj çdo ditë do të lindin Zejnebe që ta mbrojnë Islamin që ia mësoi gjyshi i saj Pejgamberi s.a.a.  Prandaj ne e kemi borxh që çdo vjet të e përkujtojmë  hz. Zejneben duke u solidarizuar me lot e me dije për të,  sepse kështu nuk do ta harrojmë as ne as mbesat, nipat e stërnipat tan.

Autore: Ikballe Berisha Huduti  2013