QERBELASË

Ah e mjera unë Fatimja, si nuk mund të ju tregojë,

Për hidhërimin që kam në zemër,  për Husejnin unë vajtojë.

O ju njerëz sa ju kam dashur, unë dhe babai im Pejgamber

Sa shpejt na harruat dhe devijuat, e fëmijët e tan na masakruat.

Pasha Zotin, pasha të vërtetën, pasha ty që e njeh Ehli Bejtin,

Ç’mund të ndien për Qerbelanë, përveç lotit, mallit e dhimbjes për ta.

Çdo horë i pafytyrë juve ju ka lënduar, barkun e Fatimes në brendi e helmuan.

Ia prenë gjymtyrët Imamëve  të Islamit,  ia prenë kokën e Husejn alejhiselamit.

Ah Zejnebe motër, thoshte Imam Husejni, e lëshuam vatrën  dhe varrin e Pejgamberit.

Këtë natë kur dolëm nga qyteti Medines, u dridh toka përreth varrit të  Fatimes.

Atë natë edhe hëna deshi të pëlciste, nga dhimbjet që ndjeu për birin e Murtezas,

Atë natë edhe toka deshi të gëlltiste, mushrikët e mallkuar pjellën e Hindas.

Tërë natën ecën e pastaj u afruan,  te shtëpia e Allahut mallin e larguan,

Se babi  i Hasanit Ali Murteza, nga brendia e Qabes kishte ardhur në këtë dynja.

Vajtonte Qabeja si fëmijë i dëshpëruar, për trishtimin që ndjen për trimat e uruar.

Që për hatër të Muhamedit dhe për hir të Mekes, ja mësyn migrimit për në rrugën e Kufes.

Rruga e gjatë për në fushën e Qerbelasë, me zallin e nxehtë që piqte këmbët e Sukejnës

Vapa e madhe shkrumboi buzët e njoma, vajtonin dhe melaqet përmbi kokat tona.

Fjalët e Imam  Husejnit jepnin gjallëri, mezi pritnin njerëzit të takohen në ty o Perendi.

Andaj ia mësyn rrugës së migrimit, ta ruajnë Islamin, të pastër nga burimi.

Jezidët e munduan, pa mëshirë e pa rahmet, për një pik uji e dogjën  foshnjën  krejt

E në vend të ujit gjaku i Abdullahut u drejtua nga qielli Arshi i Allahut.  

Lumi Eufrat  ofshan i tërbuar, për buzët e shenjta e të shkrumbuara,

Që s’mundi  t’ia ofrojë një gllënjkë për të pir, e kështu ti njomi trupat e dëlirë.

Sukejna e durueshme  baba Husejnit  nuk ju ankua, se goja fyti nga etja ishin zaptuar,

Por ngadalë xhaxha Abasit ajo iu drejtua, dua ujë,  dua ujë, pëshpëriti duke  gjëmuar.

Ali Abasit trim i rrallë  më nuk  iu durua, ja mësyu  Eufratit  ujë për të grumbulluar,

Sa iu afrua ujit , deshi ta shijoj,  kur ju kujtua Sukejna ujin e largoj.

Kur ju kujtua Sukejna me buz të shkrumbuara,  ai mbushi ujin me vrull vrapoi.

Mbesës së vogël ujin që t’ia dhurojë,  por shtiza nga harku shpejt e  qëlloi .

Kur e pa Sukejna  xhaxha Ali Abasin,  filloi të qaj e për toke u përplas ..

Oh nuk dua ujë , tani zeher mu bëftë,  e humba xhaxhain , o gjyshi im Mustafa.

Oj  fushë  e Qerbelasë që po më dhimbesh fort, Jezidët e lig që po të shkelmojnë kot.

Unë Husejni të dhurojë gjakun tim të njom, që mbjellë  urtësi për brezat e ri.

Autore : Ikballe Berisha Huduti